Po kilku miesiącach przerwy, w końcu wybrałam się z aparatem na zdjęcia. Jesień już się kończy, a mi aż wstyd...żadnego ujęcia! Dzień był słoneczny, piękny więc nie ma na co czekać. Pamiętam jedną ścianę zamku całą porośniętą bluszczem - miałam nadzieję na piękne, kolorowe ujęcia. Docieramy na miejsce...co za pech! Wokół zamku rusztowania, trwa remont. No cóż...mam nauczkę za to, że czekałam do ostatniej chwili pięknej jesieni
Kilkudniowe safari jest świetną przygodą, ale jest też bardzo męczące. Chcieliśmy kilka dni odpocząć i po prostu nic nie robić, nic nie musieć.
Ostatnia noc w Kati Kati...znowu w nocy słychać było hieny. Żal nam opuszczać Serengeti...bardzo żal. Wiemy, że przed nami jeszcze zwiedzanie krateru, ale w głowie już zaświeciło się światełko, że zbliża się koniec tej podróży. Niestety, nie da się zatrzymać czasu. Z campu wyjechaliśmy bardzo wcześnie, przed nami spory kawałek drogi. Jedziemy przez cały czas z otwartym dachem ciągle obserwując zwierzęta...one ciągle tam są! :)) Machamy im na pożegnanie i zjeżdżamy już wąską drogą na dno krateru w NgoroNgoro.
Być w tym miejscu, mieć możliwość zobaczenia wielkich stad gnu z góry i nie skorzystać...niemożliwe! Cena przelotu balonem nad Serengeti powala, ale wspomnienia zostaną do końca życia, a ma się je tylko jedno :))
Po to tam pojechałam! Po to, żeby zobaczyć tysiące zgrupowanych antylop 😀 A jeśli udałoby mi się zobaczyć moment przejścia tych antylop przez rzekę to już byłby szczyt spełnionych marzeń! Nikt nigdy nie może zagwarantować, że taki widok dane nam będzie zobaczyć. To taki hazard - można zyskać lub stracić bardzo dużo. Nasza wspaniała organizatorka Ania uprzedzała - na pewno zobaczycie mnóstwo zwierząt, na pewno zobaczycie całe grupy antylop, ale wiesz...będą przechodziły tego dnia przez rzekę lub nie. W pobliżu naszego campu jest kilka miejsc, w których antylopy lubią przekraczać rzekę - będziemy krążyć po tym terenie i szukać :))
Jesteśmy już w Arushy, w hotelu Tulia. Cena to 200zl za dwie osoby. Wspomniałam w poprzednim poście, że hotel jest jak najbardziej w porządku, natomiast wychodzić poza jego mury odradzam. Arusha to duże miasto i oglądane zza szyby samochodu nie nastraja optymistycznie. Zresztą i Kishari i pracownicy tego hotelu stanowczo odradzali nam spacery po okolicy. Po długim locie byliśmy naprawdę zmęczeni i nawet na myśl nam nie przyszło żeby wybierać się gdzieś na spacer. O godz. 6 rano czekało na nas smaczne śniadanie, a na parkingu Kishari przywitał nas w czyściutkim, super wyposażonym samochodzie. Mieliśmy dosyć sporą lodówkę, gniazdka do prądu /wykorzystywane do ładowania sprzętu, ale trzeba mieć przejściówkę/, na każdym siedzeniu była dodatkowa poduszka i masajskie okrycie dla każdego z nas :) Dodatkowo pod aparaty Kishari przygotował dla nas woreczki z grochem?
Minęło pięć lat od mojego ostatniego pobytu w Afryce. Czy robiłam wszystko żeby tam wrócić? Nie :)))
Oczywiście, że podczas poprzednich pobytów w serduchu zakiełkowało takie maleńkie ziarenko, które nie pozwalało o tej Afryce zapomnieć, ale świat jest taki ogromny! Kocham Afrykę, ale jest mnóstwo miejsc, które chciałabym jeszcze w tym życiu zobaczyć, a na safari byłam już dwukrotnie! No tak, na safari byłam, ale momentu przejścia setek, tysięcy antylop gnu przez rzekę podczas wielkiej migracji nie widziałam ;)) i jeśli padała propozycja pojechania na safari, odpowiadałam, że tak, ale tylko i wyłącznie w czasie wielkiej migracji. Ja wiem, że migracja antylop gnu trwa właściwie przez cały rok, ale to przejście przez Marę chciałam właśnie zobaczyć. Kenia była zamknięta, obowiązywała godzina policyjna no i przemieszczanie się między Parkami było utrudnione. Pozostawała Tanzania - dużo droższa, bardziej skomplikowana, dłuższe przejazdy...ale słowo się rzekło! Nasze lato to dobra pora aby spektakl migracji zobaczyć więc przyszła pora na kombinowanie / i to lubię najbardziej!/.
Powoli kończy się moja przygoda w Szwedzkiej Laponii, wracamy już do Gällivare, ale po drodze zahaczamy jeszcze o słynny IceHotel. Być w tej okolicy, a nie zobaczyć tego cuda... to niemożliwe :)
Spoglądam przez szybę samochodu i nie jestem zadowolona :(( Śniegu coraz mniej, rośliność inna, mniej drzew iglastych - jest inaczej, tajga zamieniła się w tundrę. To już nie bajka, którą podziwiałam w Gällivare. Drogi są czarne bo tak wieje, że śnieg gdzieś znika :)) I jest baaardzo zimno! Dojeżdżamy do STF ABISKO TURISTSTATION. Aż strach wychodzić z samochodu, zawierucha okropna!
Żal mi było opuszczać bajkowe okolice Gällivare, ale przygoda wzywa więc wyruszamy dalej na północ.
Jak ja bardzo tego potrzebowałam!!! Czekałam na jakąś zmianę, na nowe wrażenia, na adrenalinę... ale przede wszystkim na uczucie wolności! To nic, że zimno, że wietrznie, że drogo... kiedy przemierzaliśmy te rozległe obszary pełne dziewiczej przyrody, POCZUŁAM SIĘ JAK W RAJU!!! :))
